Έχοντας δοκιμάσει και ασχοληθεί με πολλά αθλήματα στη ζωή μου, από τα πιο "εύκολα" έως τα πιο απαιτητικά (νοητικά αλλά και σωματικά), περνώντας περισσότερο, απ' το μέσο άνθρωπο, στη ζωή του χρόνο σε γυμναστήρια, Dojo, σχολές πολεμικών (και μη) τεχνών και αθλητικούς συλλόγους, θα ήθελα να εκφράσω τη γνώμη μου πάνω σε ένα σημαντικό, καθημερινό λάθος που γίνεται από τους γονείς των παιδιών που συμμετέχουν στα διάφορα αθλήματα. Θα εκφράσω τη γνώμη μου ως μαθητής αλλά και ως εκπαιδευτής (παιδιών και ενηλίκων) ενός μαχητικού συστήματος αυτοάμυνας.

Το λάθος που γίνεται καθημερινά είναι να παρακολουθεί ο γονέας τις προπονήσεις του παιδιού του. Ξέρω, πολλοί θα έχετε αντεπιχειρήματα γιατί πρέπει (ή θέλετε; ) να το κάνετε, πριν όμως αντιδράσετε διαβάστε παρακαλώ τα παρακάτω και εάν μετά από αυτό, εάν έστω και λίγο, προβληματιστείτε, θα έχετε κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα για τη βελτίωση του χαρακτήρα του παιδιού σας.

Πρέπει λοιπόν οι γονείς να βρίσκονται μέσα στο χώρο της προπόνησης των παιδιών τους ή όχι;

Εάν δεν πιστεύετε πως πάτε το παιδί σας στην παιδική χαρά, σε ινστιτούτο αδυνατίσματος (δυστυχώς πολλοί αντιμετωπίζουν το χώρο ως τέτοιο) ή σε πάρκινγκ, τότε μη βρίσκεστε μέσα κατά τη διάρκεια του μαθήματος, όχι μόνο μέσα στην αίθουσα αλλά ούτε τριγύρω.

Το να βρίσκεστε μέσα κατά τη διάρκεια του μαθήματος, χωρίς να το θέλετε ακυρώνετε στην ουσία τον παιδαγωγικό ρόλο του δασκάλου - εκπαιδευτή του παιδιού σας, και καταστρέφετε αυτή τη σχέση μαθητή και δασκάλου που τόσα πολλά μπορεί να αποφέρει στο μάθημα. Όταν στην πρώτη δυσκολία το παιδί θα γυρίσει να σας κοιτάξει, ξαφνικά θα τα ξεχάσει όλα, θα παρηγορηθεί γιατί θα ξέρει ότι βρίσκεστε εκεί για αυτό. Όμως αυτό θέλετε τελικά να διδάξετε στο παιδί σας; Θέλετε να μάθει πως στην πρώτη άτυχη στιγμή ή εμπόδιο που θα του τύχει, εσείς θα είστε εκεί να του λύσετε το πρόβλημα ή ότι θα πρέπει να ανταπεξέλθει και να τα καταφέρει μόνο του;

Ένα παιδί που διδάσκεται πολεμικές τέχνες, σύστημα αυτοάμυνας ή ακόμα κάποιο πιο απαιτητικό, ανταγωνιστικό άθλημα διδάσκεται πειθαρχία, αυτοεκτίμηση, σεβασμό, αποκτά αυτοπεποίθηση και το απαραίτητο σθένος ώστε να πολεμήσει για αυτό που διεκδικεί και του αξίζει. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να το μάθει μέσα από τις αποτυχημένες προσπάθειές του. Ο δρόμος της επιτυχίας είναι στρωμένος με δυσκολίες και αποτυχίες, εάν θέλει να φτάσει εκεί θα πρέπει να τις ξεπεράσει, και όχι να κρατάει το χέρι των γονιών του για να τις περάσουν αυτοί για εκείνο.

Πώς λοιπόν το παιδί σας θα περάσει αυτές τις δυσκολίες, όταν κάθε φορά που ο δάσκαλός του προσπαθεί να το διδάξει (μέσα από τις παρατηρήσεις, τις οδηγίες αλλά και τα μπράβο), εσείς θα βρίσκεστε εκεί (δήθεν να του δώσετε νερό) για να το παρηγορήσετε; Πώς θα μάθει να υπερασπίζεται τον εαυτό του, όταν τη στιγμή που ο δάσκαλος του μιλάει είτε για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του, είτε για τη συγκεκριμένη τεχνική, αυτό θα γυρίζει και θα κοιτάζει αν βρίσκεστε εκεί για να το δείτε.

Εκτός από τα λάθος ερεθίσματα που δίνετε στο παιδί σας, όταν είστε παρόντες στο χώρο, το πιθανότερο είναι να του δημιουργείτε και άγχος, το άγχος της επιβεβαίωσης και του ελέγχου. Ακόμα και αν δεν το πιστεύετε ή το παιδί δε σας το εκφράζει, πάντα θα προσπαθεί να δείξει πως είναι το καλύτερο από τα υπόλοιπα για να το δείτε εσείς, και ενώ η προσπάθεια του να γίνει καλύτερο, από μόνη της είναι καλή, το άγχος του αν θα τα καταφέρει και η ενδεχόμενη αποτυχία είναι πολύ χειρότερα από αυτό, όπως επίσης και το τυχόν επικριτικό σας βλέμμα που πάντα θα το μπλοκάρει. Έχω δει "σκληρά" παιδιά να βάζουν τα κλάματα, επειδή δεν μπορούν να εκτελέσουν μια "εύκολη" κλωτσιά, την ίδια κλωτσιά που χθες κατάφερναν με επιτυχία, με τη μόνη διαφορά πως χθες ο μπαμπάς ή η μαμά δεν ήταν στο μάθημα και δεν παρακολουθούσε την προπόνηση.

Ελέγξτε εξονυχιστικά τον εκπαιδευτή του παιδιού σας, συζητήστε μαζί του για το μάθημα και τι προσπαθεί να περάσει μέσα από αυτό στα παιδιά, παρακολουθήστε ένα μάθημα και δείτε τη συμπεριφορά του με τα παιδιά σας και εφόσον αποφασίσετε ότι σας ταιριάζει η νοοτροπία και ο διδακτικός του χαρακτήρας και μπορείτε να του εμπιστευθείτε τα παιδιά σας, μην ξαναβρεθείτε στο χώρο της προπόνησης όταν το παιδί εκπαιδεύεται, ακόμα και αν το ίδιο το παιδί σας το ζητήσει. Πρέπει να μάθει να αντιμετωπίζει κάποιες καταστάσεις μόνο του, ακριβώς όπως θα κάνει και στην ενήλικη ζωή του.